Mijn genre

Het schrijverswereldje … zal ik me er ooit thuis voelen?
Vandaag kreeg ik een berichtje van een mevrouw die ooit een gedichtenbundel schreef en druk doende met haar roman is. Al vrij lang, geloof ik, maar dit terzijde.
Ze betreurde het dat mijn voor Editio ingezonden ‘Praatjes voor de vaak’ haar inziens geen diepere filosofische gedachten bevatte, Echt! Dat schreef ze me!
“Clean bekeken zit het wel goed met de opbouw.” Dat liet ze ook nog weten. Jongens, ik zwol van trots, echt! Minzaam wenste ze me veel succes met ‘mijn genre’ omdat daar vast wel publiek voor zou bestaan. Daar viel me de mond bij open. Echt!
Na de tranen van het lachen uit mijn ogen geveegd te hebben, heb ik haar laten weten dat ze mijn verhaal dan toch vrij oppervlakkig gelezen heeft. Het gaat hier namelijk niet om liefde of sex, maar om respect en eigenwaarde. Ik begreep best dat je dergelijke thema’s niet zoekt achter een schrijfster met een ontblote schouder, dus boos kon ik er niet om worden.
Vooringenomenheid deed veel van haar beoordelingsvermogen teloor gaan, ben ik bang.
Ook al ben ik niet zo ‘uitgeverig’, heb ik haar toch nog even laten weten dat er waarschijnlijk voldoende publiek is voor ‘mijn genre’. Ik hoop van harte ook voor het hare.
Sans rancune …
Zeg bookies, wil iemand van jullie even mijn wijd opengevallen mond dicht komen duwen? Alsjeblieft? Zonder filosofische diepere gedachte, hoor. Daarvoor moet je misschien bij die mevrouw zijn. Maar gewoon omdat het er natuurlijk niet uit ziet
Fijne avond, lieve lezers.
Ik ook van jullie!