Christina

Herinneren jullie je mij nog? Feetje? Ik ben dat kleine, ondeugende schepseltje dat waar nodig feeënstof in de rondte blaast. Even opfrissen …

Zo kreeg lieve vriend HK ooit een flinke snuif rozerood toen hij wild om zich heen schopte. En zowaar het hielp. Hij hervond zijn rust en ging iets bijzonder nuttigs doen.

Fenne’s (tot haar niet-aflatende verdriet) ex best friend HM kreeg duizend minikusjes en een dubbele dosis lavendelblauw over zich heen. Ik zeg niet dat het daardoor kwam, maar hij ontwaakte uit een levensbedreigende toestand.
En zo waren er meer lieve vrienden voor wie mijn feeënstof leek te werken. Ik werd er een beetje overmoedig van.

Was het dan zo’n vreemde gedachte dat ik dagelijks naar Christina fladderde toen zij zo ziek werd? Kousjesvol met lavendelblauw zeulde ik met me mee. Rozerood had zij met haar geweldige karakter en positieve levensinstelling niet nodig. Zo moedig als zij maak je ze maar zelden mee. Stiekem hoop ik later een beetje net als zij te mogen worden.

Maar nu zit ik met opgetrokken beentjes in de vensterbank. Ondanks de warmte heb ik mijn vleugels stevig om me hem geslagen. Ik hoef geen feeënstof meer te bezorgen. Verdwenen zijn mijn praatjes.

Lieve Christina is niet meer bij ons. Haar heerlijke verhalen over de moestuin en wat zij en haar Harry dan voor lekkers maakten … het is voorbij.

Haar opbeurende woorden en niet aflatende bemoediging als het tegen zat … nooit meer. Wat zal het wennen zijn.

Lieve Christina, ik wens je een goede reis en zal nog een laatste maal vliegen. Voor jou een vleugje lavendelblauw voor onderweg. Dan zal ik handenvol bemoedigend rozerood rond jouw Harry strooien en intens hopen dat het hem een beetje helpt.
Het was me een voorrecht je te mogen kennen.