AFSPRAAK

Iedereen kijkt naar haar als ze een plekje zoekt in de subtiel verlichte lounge van het grand-hotel. Mannen loeren al snel. Maar ik, de enige aanwezige vrouw, ik staar warempel ook. De manier waarop ze, vlak naast me, talmend haar benen over elkaar slaat, is ronduit uitdagend, ik weet er geen ander woord voor. Ze betovert me. Haar nagels trommelen op het tafeltje als ze op haar Merlot wacht. Twee keer al heeft ze op haar horloge gekeken. Is ze te vroeg? Want wie heeft de moed om te laat te komen op een afspraak met een vrouw als zij?

Met een verveelde blik doodt ze de tijd met haar iPhone en kijkt pas op als er opnieuw een glas wijn voor haar wordt neergezet. Heel kort trekt een slechts licht verbaasde blik over haar gezicht, dan proost ze naar de man die de ober haar aanwijst. Afgemeten. Ze glimlacht niet. Waarom zou ze? Uiterst zelfverzekerd speelt hij met zijn hoed, ze lijkt hem niet te zien. De man staat op.

Onderzoekend kijkt ze me aan. Dat verwachtte ik niet. Mijn hart slaat over. Ze poeiert de playboy af, maar voor hij zijn hoed weer opzet en afdruipt, krabbelt hij iets op een kaartje en legt het voor haar neer. Kansloos, ze schudt haar hoofd en schuift het opzij zonder er ook maar een blik op te werpen.

Iets verderop, vlak naast de ingang, zit nog een man. Ook hij heeft al die tijd zijn ogen niet van haar af kunnen houden en keek geërgerd toen zijn veronderstelde rivaal hem het uitzicht op haar benam. Nu pakt hij zijn kans. Hij wenkt de ober, die niet veel later informeert of zij nog iets wil drinken. Het verbaast me, want ik had niet verwacht dat hij dat nog zou durven.

Ze schudt haar hoofd en staat op. Zijn lippen vormen geluidloos ‘bitch!’ Haar blik vangt opnieuw de mijne.‘Ik ga vast naar het restaurant,’ fluistert ze me toe. Haar ogen glijden taxerend over me heen. ‘Even doen wat ik moet doen nog. Werk, meer niet. Bij benadering niet zo boeiend als jij. Zie ik je straks in 114?’ Ze bijt op haar onderlip. ‘Tegen negenen?’ Ze schenkt me haar adembenemende glimlach. Ik knik, want waar vind ik zo snel de juiste woorden?

Bij de counter rekent ze af. Als ze weer langs haar tafeltje loopt, blijft ze plotseling staan. Ze kijkt me aan, pakt hoedemans kaartje en laat het me zien. Ik lees een tijdstip en een kamernummer. Ze knipoogt ondeugend. Gracieus heupwiegend loopt ze door, maar vertrekt pas echt nadat ze met een trage beweging het kaartje op het tafeltje van de man naast de deur heeft geschoven.