EVEN BIJPRATEN

De vrouwen van onschatbare waarde waar ik de afgelopen maanden heb mogen logeren, weigerden om mijn vertrek een afscheid te noemen en lieten me slechts gaan onder voorwaarde dat ik terug zou keren. Ik lieg nooit, maar ik weet dat deze belofte misschien niet in te lossen zal zijn. Met gekruiste vingers heb ik geknikt en ze een voor een omhelst en gekust. De tranen stroomden. Met moeite hield ik het droog. Maar toen de hoogbejaarde Sœur Ernestine ernstig glimlachte, onmetelijk teder de gezwollen littekens op mijn wang aanraakte en zei veel van me te houden, was ik bijna toch gebleven. Wie zal er ooit nog zo liefdevol mijn haren borstelen? Of mijn voorhoofd kussen als ik slapen ga? Het ongeduldig claxonneren van de chauffeur ergerde me, maar toen we uiteindelijk de weg opdraaiden, was ik hem dankbaar voor zijn grote doos Kleenex en de klopjes op mijn bovenbeen.

Het was tijd om te vertrekken. Hoe zeer ik ook mijn best deed om het leven van mijn nonnen aangenamer te maken, ik realiseerde met heel goed dat mijn aanwezigheid, vooral voor Sœur Maria, uitermate belastend was. De behandeling van DIS vraagt het uiterste van een therapeut. En uiteindelijk is het voor een vrouw ruim tweemaal mijn leeftijd te zwaar om onze dagelijkse sessies vol te houden. Bovendien moest ik verder. Ik vermoedde mijn verblijfplaats bekend en werd een gevaar voor hun waardevolle, ingetogen leven.

En terwijl ik nu toch huilen moet, spreek ik de hoop uit dat ze nog eens terug verlangen naar al het heerlijks wat ik met zo veel liefde voor ze kookte. En dat één van hen zich zal herinneren hoe heerlijk het klooster rook toen ik bij hen woonde en dan de glanzende eettafel in de keuken, die ik tussen de rommel uitsleepte en waar ik zoveel uren op geschuurd heb, van een nieuw laagje boenwas voorzag. Of dat ze bij de thee rond zullen kijken en de hulp uit het dorp zullen vragen de adembenemend mooie bibliotheekvloer weer eens onder handen te nemen. Maar vooral hoop ik dat ze dan zullen glimlachen. Dat hoop ik echt. Die verrekte rottranen toch altijd!

Zoveel gedachten. Wonderlijk dat ik, als ik aan het klooster denk, moeiteloos bij mezelf blijf. Fenne is het blije, gelukkige mensenkind dat zich bemind en veilig weet. Ondanks diepe teleurstellingen hebben de nonnen dat maar mooi bereikt.

Het verklaart ook dat ik de laatste weken niet op Facebook te vinden was. De naweeën van de operaties aan mijn gezicht en hals waren dermate heftig dat ik wel uit die rol moest stappen. Pijn en woede zochten een weg naar buiten. Onstuitbaar.

Maar het is gelukt. Ik heb het op kunnen brengen automutilatie achterwege te laten. Daarnaast heb ik mijn operatiewonden geen enkele keer aangeraakt. Ik ben daar ongelooflijk trots op. Al verdient de eerlijkheid me te vermelden dat een groot gedeelte van de tijd dat het donker was, op eigen verzoek, mijn polsen vastgebonden waren. Maar toch.

Ik heb er voor gekozen om niet met Sergio mee te gaan. Lieve, lieve Sers, die me de laatste weken zo tot steun is geweest, verdient een beter leven. Licht en warm. Zonder de dreiging die onlosmakelijk met mij verbonden zal zijn zolang mijn vader leeft. De salon staat te koop. Het heeft geen haast, maar uiteindelijk zal hij me toch een keer uit moeten kopen. Ik maak me daar niet zo veel zorgen over, want ik weet zeker dat er een paar meiden rond lopen die in hun hart mijn vertrek toejuichen en dolgraag een nieuwe zaak met hem willen openen.

Vooralsnog leef ik op een lening van Marvin. Kennen jullie hem nog, mijn sexy Amerikaantje? In hem vergiste ik me zeker niet. Hij financierde alles. Dat moest wel, want zonder identiteit heb je ook geen verzekering en zo’n getalenteerd chirurg schrijft uiteindelijk toch een nota. Ik zal hem tot de laatste cent terugbetalen. Het liefste ging ik nu al hard aan het werk, maar te snel te grote inspanning zouden alle moeite om de herinnering aan het presentje van mijn pa te niet te doen, kunnen doen mislukken.

Ik ga mijn spullen bij elkaar pakken, want ik ben er bijna. Hierna slechts een rit met de bus nog. Ruim een uur, gok ik. In een klein dorp zal ik herstellen.

Het is fijn om terug te zijn.

(maart 2016)