FEMMY

DIS is lastig uit te leggen en eigenlijk ook weer niet. De bedoeling van mijn behandeling is om al mijn alters een beetje bij mij te laten horen. Niet meer allemaal apart, maar als deel van mijn wezen.

Mijn jeugd was niet om over naar huis te schrijven. Ik moet zelf wel een beetje lachen om die uitdrukking in dit verband. Maar ja, om dan die hele periode maar in een andere persoonlijkheid te duwen, werkt op den duur niet. Vandaar dat ik hier bij de nonnen ben.

Graag wil ik je voorstellen aan Femmy. Femmy is tien jaar. Dat is ze al heel lang. Omdat ze op die leeftijd uit mij is gestapt, wordt ze nooit ouder. Ze leert ook nooit iets bij en is daarom nog steeds dat intens verdrietige, bange meisje. Ze heeft zichzelf aangeleerd erg weinig te praten. Want als ze dat deed, was alles wat ze zei dom of brutaal en kreeg ze slaag. Veel slaag. Ook als ze niet praatte trouwens.

Al het misbruik stopte ze heel erg ver weg. Ze wist niet wat ze er anders mee moest doen. In mij, Fenne dus, was geen plaats voor Femmy. Want ik wist ook niet wat ik moest doen om haar minder verdrietig en angstig te laten zijn. Ze heeft immers ongelooflijk veel liefde nodig. Liefde die ze in die tien jaar nauwelijks kreeg. En ik had die niet voor haar. Want ik vond haar eigenlijk maar een jankertje. Nou ja, ik misschien niet, maar een van mijn andere alters wel. Kan je het nog volgen?

Maar goed, soms moet dat verdriet en die vreselijke angst eruit en eist Femmy een hoofdrol op. En dan kan iedereen nog zo zijn of haar best doen, het maakt niet uit. Want Femmy leert immers niets bij. Ze blijft tien jaar oud en verdrietig. Om iets aan haar wanhoop te doen, moet Femmy wel een klein beetje in mij komen wonen. Dat durft ze niet, maar met eindeloos geduld haalt scœur Maria haar over. En soms heeft ze ineens de moed. Dan huilt ze bij mij, in mij. Het gevolg is dat ik nu soms een beetje een huilebalk ben. Maar voor mij, voor Fenne, is er wél een luisterend oor, een zakdoek en een knuffel. Mijn tranen worden gedroogd. Ze zijn helend en genezen me.

Nu ken je Femmy een beetje. En Fenne iets beter. Ik heb nog een paar van die bijzondere typetje in me. Een heel erg boze bijvoorbeeld. Wat een kreng is dat! Maar ook zij wordt stukje bij beetje aangepakt. En Feetje … Feetje verzon ik voor mijn eigen plezier. Later, als ik groot ben, word ik net als zij.