MIJN PAUL

Wat huilt ze, mijn klant van half drie. Ik luister en kwast zorgvuldig de verf op haar grijze uitgroei. Als ik daarmee klaar ben, trek ik mijn kruk naast haar stoel. Ik neem haar hand tussen de mijne en wrijf zacht.
“Wat is er dan toch gebeurd? Vertel eens rustig.”
“Ik begrijp er niets van!” jammert ze.
Dat heeft ze nu al drie keer gezegd en iedere keer snikt ze harder. Tranen flatteren geen enkele vrouw, ook Patty niet. Haar neus wordt steeds roder en de aangebrachte haarverf maakt haar er niet aantrekkelijker op.
“Wat begrijp je niet?” Ik zucht zo onopvallend mogelijk. Op deze manier kan ik niet werken. Het is noodzakelijk dat ze haar hart lucht. “Vertel het me maar.”
“Het stond op zijn mobiel. Ik heb het gelezen.”
“Wat heb je gelezen?”
Ze schokt en wrijft haar ogen.
“Paul! Paul! We hebben het hier wel even over mijn Paul, hè?”
“Wat is er met jouw Paul?” Ik reik opzij en trek opnieuw een handvol tissues uit de doos op het plankje. In gedachten zie ik hem voor me. Haar Paul. Slanke handen, donkere ogen, ronde billen en een onweerstaanbare mond.
Achter ons rinkelt de kleine kookwekker.
“Hier, snuit eerst eens flink je neus, Patty. Ik moet nu toch echt eerst gaan wassen. Anders vallen je haren nog uit. Dat wil je toch niet?”
Theatraal heeft ze haar armen. “Het maakt allemaal niets meer uit!”
“Komaan, niet zo overdrijven. De wereld vergaat nog niet. Ik spoel je even uit en dan vertel je verder.”
Ze negeert mijn uitgestoken hand.
“Mijn Paul gaat echt niet vreemd!” Haar stem rijst een halve octaaf. “ Mijn Paul is de liefste man die een vrouw zich wensen kan. Hij zeurt nooit. Hij neemt me alles uit handen als het me te veel wordt. Paul? Je kent hem toch. Jij doet hem toch ook?”
Ik knik. “Ja, ik doe hem ook.”
“Kan je je een lievere vader voorstellen? Die bestaat niet. Hij heeft alles voor ze over. Ze naar bed brengen? Altijd! Voorlezen? Geen avond slaat hij over!”
Ze snuit toeterend haar neus.
“Mijn Paul vreemd? Echt niet!”
“Nee joh, dat kan echt niet. Je vergist je vast,” zeg ik en haal me zijn ontwapenende glimlach voor de geest.
“Maar toch, het stond het er. In zijn telefoon. Ik heb het zelf gezien. Onze afspraak staat, schreef hij. Ik kan haast niet wachten.”
Ik haal diep adem.
“En haar antwoord loog er ook niet om,” snikt Patty. “Pas op, Paul, je hebt het verkeerde emailadres gebruikt. Dat stond er.”
Langzaam laat ik de vastgehouden lucht weer ontsnappen. “Dat kan toch van alles betekenen?”
“Denk je dat?”
Ik knik en geef klopjes op haar rug. Ze lijkt wat kalmer te worden.
Ik snap wel dat ze zo moet huilen. Haar Paul is echt leuk. Dat ben ik roerend met haar eens. Maar ik moet hem beslist op het hart drukken een beetje voorzichtiger te zijn.

3e Prijs  ‘Zilveren Pen 2017’
Bibliotheken Mar en Fean

Uit het juryrapport:
De jury heeft besloten de derde prijs toe te kennen aan Fenne van Heemstede uit Utrecht voor haar verhaal ‘Mijn Paul’.
Erg mooi geschreven.
Het verhaal is prachtig opgebouwd met een heel verrassend slot. Je ziet het voor je: twee dames die in een intieme sfeer hun geheimen delen.
De titel ‘Mijn Paul ‘is wel heel erg mooi gekozen. Spanning met een vleugje humor. 

De drie winnende verhalen en het volledige  juryrapport vind je in de Heerenveense Courant