‘Wordt morgenochtend het oud papier niet opgehaald?’ vroeg zuster Maria toen we gisteravond aan de koffie zaten. Ze stond op. ‘Fenne, wil je me even helpen?’
In de hal opende ze een grote kast en samen stapelden we de folders in een papieren tas. De sfeer was ontspannen. Ik voel me veilig in het klooster.
‘Wil je de voordeur van het slot doen?’
Met moeite kreeg ik de zware schuif van zijn plek geduwd. Ik draaide de sleutel om, drukte de klink omlaag en stapte achteruit de hal in.
‘Doe maar open,’ zei Maria.
Verbaasd keek ik haar aan. ‘Maar het is donker buiten.’ Ik begreep het niet. Ze wist toch hoe bang ik daarvoor ben. Ze reageerde niet, maar wendde zich opnieuw naar de grote kast. Even later stak ze een buks in de lucht.
‘Het oud papier moet voor aan de weg worden neergezet. Ik kan niet én de tas dragen én mezelf beschermen. Ik heb je nodig, Fenne.’
Mijn mond werd gortdroog. Ze stak me haar hand toe, die ik vastgreep en opende de deur. Voor me zag ik de donkere oprijlaan. Ik kreeg het gevoel dat ik moest overgeven.
‘Oké,’ zei ze. ‘Je ene hand, hier in de mijne, gaat voor vertrouwen. Kies maar wat je met je andere hand wil. Wil je veiligheid? Pak dan de buks. Wil je van je oude rommel af? Pak dan de tas.’
Ik heb geen idee hoe lang we daar stonden. De tranen stroomden langs mijn wangen.
‘Toe maar,’ zei ze en ik pakte de tas.
Voetje voor voetje schuifelden we naar de weg. Ze leidde me en al die tijd hield ik haar hand vast, zo stevig als ik kon. Ik huilde, schreeuwde, jankte en gaf over, maar samen zetten we door.
De brok die ik in mijn keel kreeg toen ik vanmorgen de afdrukken van mijn nagels in de oude, gerimpelde hand van zuster Maria zag, krijg ik niet weggeslikt.
(oktober 2015)
In verhalenbundel ‘Zomer’ (Uitgeverij Droomvallei – oktober 2017)
FENNE VAN HEEMSTEDE 